AFFETMEK, ASLINDA Kendimize YAPTIĞIMIZ BİR İYİLİKTİR...

Bir lise öğretmeni derste öğrencilerine bir öneride bulundu ve 'Bir yaşam deneyimine katılmak ister misiniz?' diye sordu. Öğrenciler çok sevdikleri öğretmenlerinin bu önerisini hemen kabul ettiler. 'O zaman' dedi öğretmen, 'Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin.' Öğrenciler söz verdiler. 'Şimdi yarınki ödevinize hazır olun. Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz!'

Öğrenciler, bu işten pek birşey anlamamışlardı; ama, ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdı. Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine öğretmen, !Şimdi, bugüne değin affetmeyi istemediğiniz her kişi için bir patates alın, o kişinin adını o patateslerin üzerine yazıp torbanın içine koyun.'

Kimi öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken, kimilerinin torbası neredeyse ağzına dek dolmuştu.
Öğretmen, kendisine 'Peki şimdi ne olacak?' der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yaptı ve şöyle dedi: 'Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız. Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde... Patatesler hep yanınızda olacak.'
Aradan bir hafta geçti. Öğretmenleri sınıfa girer girmez, söylenenleri aynen yapmış olan öğrenciler şikayete başladılar:

'Hocam, bu denli ağır torbayı gittiğimiz her yere taşımak çok zor.'

'Hocam, patatesler kokmaya başladı. İnsanlar tuhaf gözlerle bakıyorlar bana artık...'

'Hem sıkıldık, hem yorulduk...'

Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verdi:

'Görüyorsunuz ki, affetmeyerek aasıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya tutsak ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir iyilik olarak düşünüyoruz, oysa affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.